Wszyscy opisują pozycje godne polecenia, bo dlaczego tego nie robić skoro lektury dla maluchów są fajne? Czy jednak w Waszej biblioteczce znalazły się kiedyś książeczki, które wywołują mieszane uczucia? U mnie jedna taka jest i chciałaby się z Wami tym podzielić i poznać także Wasze zdanie. 

„Co wypanda a co nie wypanda” Ola Cieślak, Wyd. Dwie Siostry.
(27 stron ilustracji i krótkich tekstów)

W tytule nie ma błędu. Jest dokładnie taki jak napisałam, dość chwytliwy i humorystyczny. Głównym bohaterem jest (jak się łatwo domyślić) Panda, aczkolwiek tylko na ilustracjach, bo w tekście nie ma o niej mowy.

Zacznę od pozytywnych cech tej minilektury.

1. Ilustracje – są typowo dziecinne i na pierwszy rzut oka wyglądają jakby były wykonane przez malucha. Są „pobazgrane”, pokolorowane nieregularnie, kolor wychodzi poza kontur postaci. Osobiście lubię takie książeczki, a to dlatego, że doceniam wszelkie wytwory wychodzące spod małych rączek (oczywiście wiem, że to tworzył grafik).

2. Czcionka – podobnie jak ilustracje, do złudzenia czasem przypomina pismo dziecięce: krzywe litery, część pisanych część drukowanych, każda w innym kolorze.

3. Tematyka – dobre maniery, właściwe zachowanie w danych okolicznościach. Zdecydowany plus.

4. Tekst – jest krótki i rymowany, czyta się go dość dobrze, choć zawiera kilka trudnych słów funkcjonujących w naszym języku, aczkolwiek zapożyczonych. Pozytywem jest że nie tylko dziecko, ale i rodzic może zapoznać się ze znaczeniem i sposobem ich odczytywania – wszystko podane jest w „legendzie” (nie czarujmy się, są ludzie, którzy nie potrafią wymówić tych zwrotów, nie mówiąc już o rozumieniu ich znaczenia :). Tak więc utrwalimy czym są:

– savoir-vivre,

– faux pas,

– bon ton.

Dodatkowo możemy wzbogacić wiedzę dziecka na temat bakterii coli.

5. Wykonanie – kartki są bardzo sztywne i grube, co w bliskim kontakcie z dzieckiem przedłuża żywotność 🙂 Trudno je pognieść czy podrzeć.

A teraz sprawy, które wywołały we mnie sprzeczne uczucia:

1. Ilustracje (tak wiem, były w pozytywach). Opiszę je po szczegółowym zapoznaniu się z książką. Może miało być śmiesznie i pouczająco oraz dosłownie, jednak zaczęłam się zastanawiać czy ta książka jest na pewno odpowiednia dla maluchów. Dlaczego? Wszystko ludzkie i nic nie powinno zaskakiwać. O ile jestem w stanie przeboleć misia, któremu wypływają zielone smarki z nosa lub leci mu ogień z dymem z tyłeczka, o tyle zniesmaczyła mnie ilustracja na której Panda zrobił kupę. W tekście mowa o nocniku, a moja córka patrzy i pyta: „Czemu ta kupa jest na podłodze? Przecież tak się nie robi.”
– Może zielona plama ma imitować nocnik?
– Może ten rysunek spełnił swoją rolę, bo Hania jednak zauważyła niewłaściwe zachowanie bohatera?
– Może maluchy lubią naśladować bohaterów bajek i książeczek? Jeśli tylko przeglądają „lekturę” zamiast czytać… może wpadną na jakiś nietuzinkowy pomysł? Wiecie o co mi chodzi? 🙂
– Może się czepiam – jednak mam prawo wyrażać swoje zdanie.

2. Słowa – część pochodzi z mowy potocznej, zapewne miał to być element humorystyczny. Lecz słowo „glut” do mnie nie przemawia. Wiem, że niektórzy tak nazywają katar, inni używają słowa smarki, gile, babole etc. Osobiście glut kojarzy mi się dwuznacznie i wolałabym, żeby moje dzieci nie utrwalały go w swoim słowniku, kiedy mają na myśli wydzielinę z nosa.

Jeśli uważacie, że niepotrzebnie przesadzam, śmiało piszcie w komentarzu. Nie obrażę się 🙂 Jak wspomniałam, nic co ludzkie nie jest mi obce, jednak niektóre rzeczy kierowane do maluchów nie muszą być chyba tak dosłowne. A może jestem inna :-p