Skąd pomysł na ten post? Otóż chciałabym Wam opowiedzieć „moją” historię, a dokładniej historię mojego syna. Zacznę od tego, że nie leczę dzieci z pomocą Doktora Google, a pewnie jest więcej matek, które tak jak ja pokładają zaufanie w lekarzach. W końcu oni są profesjonalistami, którzy powinni poprawnie diagnozować i leczyć. Zanim jednak przytoczę Wam co nas spotkało przedstawię najważniejsze zagadnienia związane z niedoborem żelaza w organizmie.

Czym jest żelazo?

Żelazo to składnik mineralny niezbędny do prawidłowego funkcjonowania organizmu (który sam go nie wytwarza) – koniecznie jest dostarczanie go „z zewnątrz” dzięki odpowiedniej diecie. Nie będę przytaczała fachowych terminów związanych z rolą żelaza, niemniej jednak muszę wspomnieć, że jako składnik hemoglobiny bierze ono udział w transportowaniu tlenu do komórek. Wspomaga także pracę systemu odpornościowego, ponieważ ma działanie przeciwbakteryjne i przeciwwirusowe.

Można wyróżnić dwa rodzaje żelaza:

– hemowe, łatwiej przyswajalne, pochodzenia zwierzęcego (wchłaniane w 20%)

– niehemowe, trudniej przyswajalne, pochodzenia roślinnego (wchłaniane w 5%).

– uczucie zmęczenia, apatyczność,

– bladość,

– suchość skóry,

– łamanie i wypadanie włosów,

– kruchość paznokci,

– ból gardła,

– zajady w kącikach ust,

– problemy z koncentracją,

– podatność na infekcje,

– częste występowanie siniaków,

W naszym codziennym życiu, często nieświadomie podejmujemy działania, które utrudniają wchłanianie żelaza: np. picie kawy ogranicza wchłanianie o 40%, herbaty o 60%, a czerwonego wina o 75%, dodatkowo utrudnia tę czynność m.in. wapń. Z kolei witamina C powoduje, że żelazo przyswajane jest w większym stopniu.

Skutki niedoboru żelaza w organizmie:

Niedobór żelaza w organizmie może prowadzić do anemii czyli niedokrwistości, która nieleczona ma bardzo poważne konsekwencje jak choćby zaburzenia psychiczne i neurologiczne. O ile dorosły szybciej zauważy u siebie niepokojące objawy o tyle u dzieci nie jest to takie oczywiste.

– wątróbka, zarówno drobiowa jak i wieprzowa,

– czerwone mięso,

– żółtko,

– zielone warzywa,
– warzywa strączkowe,
– krewetki,

W ubiegłym roku przy okazji wizyty u lekarza rodzinnego poprosiłam o skierowanie na badanie krwi, ponieważ Wojtek wydawał mi się blady. Otrzymałam je, wykonałam i okazało się, że ma lekki niedobór. Usłyszałam: „niech mu pani podaje żelazo” – ok. Akurat tego dnia miałam również wizytę u rewelacyjnego pediatry-pulmonologa z Hanią, więc wspomniałam mu o naszym problemie. Od razu zapytał czy je wykupiłam i powiedział, że przy takim małym niedoborze szkoda zawiązek zębów na stosowanie preparatów. Polecił podawać mu codziennie żółtko – w domowym budyniu (przepis podawałam tutaj) – sytuacja miała wrócić do normy raz-dwa. Ok – jeśli jest alternatywa, to ja mu wierzę, tym bardziej, że przeszukałam Internet wzdłuż i wszerz i nie spotkałam żadnej negatywnej opinii o tym lekarzu, a Hanię potrafił wyciągnąć bez antybiotyku z fatalnych infekcji.

Robiłam więc Wojtkowi ten budyń pół roku. W tym czasie zmieniłam przychodnię i lekarza rodzinnego. Nagle na buzi Młodemu zaczęły wychodzić jakieś plamy, więc przy okazji wizyty zwróciłam pediatrze na to uwagę (akurat pani doktor do której chodzimy nie było). Co usłyszałam – „to alergia na mleko”. Zdziwiona pytam: „Po pół roku podawania takiego mleka alergia?” – „Tak, czasami bywa opóźniona reakcja, da mu pani zyrtec”. I tak leczą nasi lekarze – objawowo, bez żadnych badań, na oko.

Teraz już nie dałam za wygraną, pojawiłam się u naszej pani pediatry, gdy tylko wróciła i poprosiłam o skierowanie na badanie poziomu żelaza. Jaki był wynik? Żelazo nie tylko nie wróciło do normy, ale jego wartość spadła o połowę! Poszłam do apteki, bo akurat odebrałam wyniki przed weekendem i kupiłam żelazo. W poniedziałek wróciłam do gabinetu i mówię, że wykupiłam żelazo – takie jakie dostałam bez recepty. A pani doktor się śmieje i pyta czy podaję mu 10 saszetek na raz przy takim niedoborze?

I teraz moje wnioski:

– po pierwsze – nie jestem lekarzem, znać się nie muszę, ale skoro wapń utrudnia wchłanianie żelaza, to robienie budyniu na zwykłym mleku było raczej pozbawione sensu,

– po drugie – dopiero pani doktor zwróciła mi uwagę, że powinnam też wzbogacić dietę w witaminę C, a najlepiej podawać ją w kropelkach, aby ułatwić wchłanianie żelaza,

– po trzecie – po ostatniej wizycie zajrzałam do Doktora Google jakie są długotrwałe skutki niedoboru i się przeraziłam. Młody nie był apatyczny, ale rzeczywiście miał problemy z koncentracją, mało co go interesowało, był rozdrażniony, wkładał ręce do buzi jakby mu to przynosiło ulgę, jego paznokcie się rozdwajały i miał wszystkie objawy po kolei – w tym zmiany skórne („alergia na mleko”)! Gdy przeczytałam zdanie, że taki niedobór może prowadzić do upośledzenia u dzieci, plułam sobie w twarz, że od początku nie zajęłam się tym porządnie,

– po czwarte – profesjonalne podejście pierwszego lekarza „niech mu pani podaje żelazo” – bez informacji o dawkowaniu, bez recepty, bez informacji po jakim czasie wykonać badania kontrolne, utwierdza mnie w przekonaniu, że człowiek musi się jednak we wszystkim orientować, a zaglądanie do Dr Google w takich przypadkach jest konieczne. Kiedy poszłam kupić żelazo i zapytałam w aptece o dawkowanie, farmaceutka poinformowała mnie: „według zaleceń lekarza”. Bez recepty dostałam tylko takie, które i tak w sumie w naszej sytuacji nie za wiele daje, gdyż to dawka dla niemowląt…

– po piąte – dobrze, że trafiłam na kogoś, kto w końcu wyłożył mi kawę na ławę i wytłumaczył czego unikać, a co jest zalecane. Ponadto wiem teraz, że muszę zrobić badania kontrolne po 3 miesiącach i naprawdę będę tego pilnować.

Wstyd się do tego przyznać, że ślepo zapatrzona w lekarzy, zbagatelizowałam nieco temat, bo wierzyłam, że „cudowny budyń” pomoże. Zachowałam się jak blondynka! Swój błąd naprawiłam i mam nadzieję, że wszystko wróci do normy, bez negatywnych konsekwencji, a ten post może się przyda jakiejś mamie, której również przy podobnych symptomach lekarz wmówi alergię zamiast dać skierowanie na podstawowe badanie.