Kolejny piątek i kolejny post z mojego cyklu. Tym razem zabawa, którą znają wszyscy i chyba nie ma osoby, która nie bawiłaby się w nią. Dzisiejszym gościem jest Kasia z bloga Maamaa BaalBinkaa. Po otrzymaniu od niej wiadomości z opisem od razu wiedziałam, że śledzi mój blog bo od razu wypisała atuty zabawy

„Za oknem cisza, a mnie dopadają wspomnienia. Za czasów mojego dzieciństwa z dworu dobiegałby głośny śmiech i krzyki dzieci. Piłka, klasy, skakanka i pełno innych zabaw sprawiały, że nasza ulica nie należała do tych spokojnych. Taka cisza pojawiała się jedynie podczas zabawy w chowanego. Wtedy z rozkrzyczanych małolatów zmienialiśmy się w ciche małolaty. To niesamowite jak niewiele kiedyś było potrzebne żeby dobrze się bawić. Potrzebne były tylko dobre chęci i można było zaczynać.

Zasady chyba zna każdy z nas. Wybiera się miejsce tzw. zaklepywankę, w której jedna osoba (SZUKAJĄCY) musiała liczyć. U nas najczęściej liczyło się do 100. 

Następnie zaczynało się szukanie pochowanych dzieciaków. Gdy tylko ktoś został wypatrzony to szybko biegło w stronę zaklepywanki i krzyczało „Raz, dwa, trzy… (tu padało imię odnalezionej osoby)”. Osoba, która została odnaleziona pierwsza dostawała miano nowego Szukającego. Żeby nie było tak łatwo to można było uchronić się od liczenia i szukania innych. Metodą na to było zaklepanie samego siebie. Wystarczyła chwila nieuwagi Szukającego i biegło się do zaklepywanki krzycząc 'Raz, dwa, trzy za siebie!’.

Z rumieńcem na policzkach wspominam pierwsze pocałunki skradzione w tajemnej kryjówce. Dreszczyk emocji, gdy Szukający przechodził obok Ciebie i Cię nie widział. Podczas tej zabawy nic nas nie ograniczało i mogliśmy puścić wodze swojej wyobraźni poszukując kolejnych kryjówek. W kilka sekund powstawały mury z drewnianych klocków, wały z piasku i maskownice z gałęzi świerku. Najfajniejsze kryjówki jakie pamiętam to: wiszenie na trzepaku pod dywanem, skrytka w budzie dla psa, schronienie w taczce pełnej liści… Jednak nic nigdy nie przebije mojej siostry, która schowała się w starej betoniarce i zasnęła. Szukaliśmy jej cały wieczór, a ona wyszła z niej dopiero jak się wyspała

 

Przyznam, że ja takich przygód podczas zabawy w chowanego nie miałam, ale fajnie czyta się takie wspomnienia, aż uśmiech sam pojawia się na twarzy. Przypominała mi się historia, którą opowiadał mój mąż: kiedyś bawili się na podwórku, wszyscy ulotnili się na bajkę do domu, a szukający po godzinie chodził i krzyczał błagalnie „chłopaki, wyjdźcie, bo już nie mam pomysłów, gdzie Was szukać”. On mnie czasami rozbraja swoimi opowieściami – podobnie jak zabawą w podchody – pamiętacie? A może macie jakieś ciekawe oryginalne kryjówki?