Dzisiejszy post będzie miał charakter nieco inny niż pozostałe. Będzie troszeczkę bardziej refkeksyjny i osobisty. 

1 kwietnia – Prima Aprilis, a ja jakoś absolutnie nie mam ochoty się śmiać, mimo, iż jestem osobą obdarzoną ogromnym poczuciem humoru i dystansem do siebie. Powiedziałabym, że to mój piątek trzynastego. Po pierwsze, umówiłam się na szczepienie przeciwko odrze, śwince i różyczce z Synkiem. Wręcz cieszyłam się po ostatnich wiadomościach, że wreszcie mogę to zrobić. I co? Przez noc niewiadomo skąd dostał zapalenia tchawicy, aż żal serce ściska. Kaszel ma taki, że wszystko dudni, jest marudny, nie może spać – uniemożliwia mu to katar: wierci się, kręci, sto razy zmienia pozycje, zaczyna gorączkować 🙁 Absolutnie to nie jest śmieszne. 

Druga sprawa. Zaczął mi się aktualizować Windows. Zaktualizował się tak rewelacyjnie, że poza kursorem i czarnym ekranem nie ma nic. Nie mogę uruchomić komputera nawet w trybie awaryjnym. Czytałam na niejednym forum, że ostatnio często się to ludziom przytrafia – świetnie. Nie zdążyłam zgrać wszystkich zdjęć, wczoraj spędziłam pół dnia na wyborze fotek do wywołania, prawie skończyłam fotoksiążkę z pierwszego roku życia Maluszka a tu taki psikus od Windowsa… Żart na 102…

Poza tym moja Córka od dzisiaj jest przedszkolakiem. Mimo, że to pierwszy kwiecień, mówię poważnie. W tym miesiącu wracam do pracy po dłuższej przerwie. Najpierw poszła Hania, żeby nauczyła się funkcjonować beze mnie. Od dłuższego czasu starałam się ją jak najlepiej do tego przygotować. Jako nauczyciel wielokrotnie widziałam jak bardzo stresują się rodzice przeprowadzający swoje pociechy po raz pierwszy – czasami denerwowali się bardziej niż dzieci, a nawet pojawiały się łzy. Uspokajałam, mówiłam, że to niepotrzebne, bo maluch to czuje i dobrze to na niego nie wpływa; im krótsze pożegnanie tym lepiej, że będzie bezpieczny, ale… Sama, jako rodzic, jeszcze nie byłam w takiej sytuacji i powiem szczerze też miałam obawy, choć starałam się tego nie okazywać. To dziwne, zwłaszcza, że znam kadrę bardzo dobrze, w końcu to „moje” przedszkole. Bałam się, że będzie płakała, pojawi się jakiś inny problem, będzie zagubiona (obserwuję to gdy wychodzi z grupą na przerwę na zajęciach Zumby. Jest najmłodsza i wydaje się taka nieśmiała, choć to pewnie tylko moje wrażenie bo jest taka malutka – a instruktorka mówi, że zawsze wychodzi na przód, chcąc być w centrum zainteresowania). 

Teraz już wiem, że obawy rodzica są chyba naturalne, a na pewno wynikają z troski.

Jak było? Weszłyśmy do przedszkola, zaczęłam jej jeszcze raz tłumaczyć podstawowe zasady. Spojrzała na mnie i zapytała czy może już iść. Tak po prostu. Na zasadzie „Mamo daj spokój, poradzę sobie”. Szok. Nauczycielki widziała może ze trzy razy podczas moich wizyt służbowych, ale ruszyła pewnym krokiem, bez problemu, bez łez i półgodzinnego pożegnania. Z jednej strony byłam dumna, a z drugiej czułam jakiś niepokój w sercu. 

Chyba było to po mnie widać, bo po powrocie do domu dostałam smsa, że wszystko ok, chociaż nie prosiłam o to :).

Pojechałam ją odebrać i słyszę: 

-Rewelacja.

– Tak?

– Tak. Nie wiem czego ty od niej chcesz. Jest taka grzeczna i zdyscyplinowana. 

– Tak?

– I taka zorganizowana. Pilnowała swoich rzeczy, wszystko odkladała jak trzeba. Na komendę „sprzątamy” biegła pierwsza.

– Tak?

– Obiad zjadła cały. 

– Tak?

– Tak! I zupę i kluski z kapustą.

– Kluski z kapustą? Poważnie?

Nie wierzyłam. Problemu z jedzeniem nie mamy, ale ani klusek, ani kapusty zbyt szczególnie w domu jeść nie chciała. Pierwsza do sprzątania? To na pewno moje dziecko? W domu przeważnie mamy z tym problem. I wiem, jak potrafi się buntować i stawiać na swoim. Mam świadomość, że to jej pierwszy dzień, była „nowa”, a inne dzieci doskonale się już znają i to też ma duże znaczenie. Zobaczymy jak pójdzie dalej. 🙂

Po powrocie zrelacjonowała mi cały dzień, dosyć szczegółowo i zaczęła śpiewać piosenkę, której uczyli się z okazji nadchodzącej Wielkanocy. Zdziwiłam się, że zapamiętała tyle tekstu, melodia była jej autorstwa, ale to nic ;). Oczywiście nie będę jej wychwala pod niebiosa, aczkolwiek nie ukrywam, że jestem zadowolona. Żeby nie było: nie jestem tyranką wobec niej, niewiadomo jak bardzo wymagającą – staram się być obiektywna i znam jej możliwości i tendencje do foszków 🙂 

Poniżej przedstawiam kartkę świąteczną, która jest jej pierwszą „przedszkolną” pracą.