Na większości blogów zrobiło się tak wiosennie, że aż miło. Zatem post też będzie właśnie o nadchodzącej porze roku.

Nie lubię chodzić na spacery… Błąd.

Nie lubię chodzić na spacery w miejscu mojego zamieszkania. Dlaczego? Jest niebezpiecznie, nie ma chodnika ani porządnego pobocza, zabudowań jest mało, więc kierowcy pędzą jak szaleni. Już kiedyś ktoś nam wjechał w płot, a w pobliżu wypadek był niejeden, włączając potrącenia dzieci. Żeby czuć się bezpiecznie muszę przeprawić się najpierw jakieś dwa kilometry, co w pojedynkę z dwójką maluchów nie zawsze jest łatwe.

Wczoraj, korzystając z pięknej pogody wyruszyłam jednak z dzieciaczkami w poszukiwaniu śladów wiosny. Na ogół Hania idzie obok mnie, a ja pcham wózek z jej bratem (w sumie ona przestała korzystać ze swojego pojazdu zanim skończyła dwa lata). Tym razem jednak przygotowałam sobie przyczepkę (wreszcie maluszek jest na tyle duży, że mogę zabrać oboje), którą zazwyczaj używam do podróży w dalsze trasy rowerem. Ma ona funkcję joggera, więc wystarczyło zamontować przednie kółko i już maluchy bezpieczniejsze, przypięte pasami wyruszają ze mną ku przygodzie (przynajmniej nie muszę kontrolować każdego ruchu Hanuli).

Spacery zawsze sprzyjają edukacji przyrodniczej. Chcąc rozbudzić zainteresowania narzuciłam tematykę poszukiwania pierwszych oznak wiosny. Zresztą, ostatnio podobny temat nasunął się podczas zabawy palcynkami, o czym pisałam. Więc wyruszyliśmy…

I jak na złość, długo, długo nic nie było widać. Miał być krótki spacer, wyszło 5 km.

Pierwsze znaki:

– Słyszysz?

H: Tak.

– Co to?

H: Ptaszki!

– Tak, ćwierkają!

H: Śpiewają. Kołysankę.

Myślę sobie: Co?! Kołysankę? Jaką kołysankę? Ach ta wyobraźnia… Ale po niecałych 300 m już wiedziałam jaką. O tym jednak za chwilę.

Drugi ślad wskazujący na obecność Pani wiosny, to rozwijające się nieśmiało zielone listki na gałązkach oraz… 



Aparat w telefonie wyjątkowo nie chciał mi odpowiednio ustawić ostrości na to, co akurat mnie interesowało, stąd niezbyt dobra jakość zdjęcia.

tzw. „kotki”. I…

…tyle widziały moje dzieci!

Ja z kolei nie miałam zamiaru się poddać, więc nadal się rozglądałam i znalazłam kwitnący podbiał (przynajmniej według mnie to podbiał).



Idąc dalej w pewnym momencie żałowałam, że nie nawróciłam bo weszłam w takie błoto, że głowa boli, ale przynajmniej dzieci się nie pobrudziły. Nie wspomnę o kołach joggera i moich butach. Pokonaliśmy najtrudniejszy etap i nic. Dopiero, gdy zbliżaliśmy się do domu przeleciał nad nami klucz dzikich gęsi, kolejna oznaka zbliżającej się wiosny.



Tak, te kropki to gęsi 🙂



Dzieci ze spaceru niewiele zapamiętały, jednak w domu na spokojnie pokazałam Hani tych kilka rzeczy, które świadczą o nadchodzącej, cieplejszej porze roku. Jeszcze czas, więc na pewno udamy się ponownie na poszukiwania. Już nie mogę się doczekać kiedy „odpalimy” także rowery, gdyż w zeszłym roku zbytnio się nie najeździłam, z racji, iż Wojtuś był za mały. 🙂 Teraz już snujemy plany na temat długich rodzinnych wycieczek.

Najpierw były kaczki…

Potem, jeszcze młode (moim zdaniem) łabędzie. Nawet udało nam się uwiecznić złowienie rybki (zdj.1)

Na koniec kulczyk (długo szukałam cóż to za ptak – z lewej) bo nie miałam pojęcia o jego istnieniu. Jeśli się mylę niech mnie ktoś poprawi. Po prawej sikoreczka.

 



Humory dopisywały prawie przez całą podróż. „Prawie” bo Wojtek zasnął, a Hania celowo wdepnęła w największe błoto podczas obserwacji łabędzi. Rezultat był taki, że ostatnie trzy kilometry szła obok mnie i nie mogła odpocząć w joggerze, kiedy chciała, przez co spacer znacznie się wydłużył czasowo. Na zdrowie, mam nadzieję.