Post roczkowy z przepisem na pierniczki

Jak już wcześniej wspominałam w sobotę świętowaliśmy roczek naszej najmłodszej pociechy. Post trochę z poślizgiem, bo niestety na roczku dostałam gorączkę i dreszcze – skończyło się na zapaleniu tchawicy, antybiotyku i 4 dniach w łóżku. Dziś musiałam wstać, żeby

udać się do lekarza z pozostałymi lokatorami. Córka – zmiany na oskrzelach, mąż ledwie żywy, tylko Mały jakoś się trzyma aczkolwiek dostał leki przeciwwirusowe. Rewelacja, domowy szpital.

Wracając do tematu. Roczek jak roczek – wyprawiony dla najbliższej rodziny (ponad 20 osób…). Impreza się udała, wszyscy stawili się w komplecie. Z tej okazji postanowiłam z Hanulą upiec w podziękowaniu za przybycie i prezenty pierniczki – typowo „roczkowe”. Postawiłam na minimalizm, aby było jak najbardziej dziecięco, chociaż niesamowite dzieła wychodzą spod rąk kobiety prowadzącej ten blog. Dla nas jednak to była zabawa i przyjemność, przygotować je samodzielnie.

Przepis z którego wyszło ok. 25 pierników (dużych):

800 g mąki pszennej

4 duże
jajka

250 g cukru pudru

200 g masła, roztopionego i lekko
przestudzonego

200 g łagodnego miodu np. akacjowego

2 łyżki przyprawy do
piernika

2 łyżki kakao

2 łyżeczki sody oczyszczonej

Wszystkie składniki wsypać do naczynia, wymieszać i wyrobić. Piec w temperaturze 180ºC przez około 8 – 10
minut. Studzić na kratce. Dowolnie udekorować.

Upieczone, wystudzone i udekorowane pierniczki spakowałam w folię celofanową, zawinęłam kokardką, do której przymocowana była karteczka ze zdjęciem jubilata i podziękowaniami. Symbolicznie – była cyferka „1” i autko lub misiek.

Nie obyło się jednak bez małych nerwów. Tort zamawiałam wirtualnie u Pani, która ma w rękach prawdziwy dar. W czwartek umówiłyśmy się na odbiór tortu w sobotę o 11 – miała to zrobić moja siostra, która mieszka w tej samem miejscowości. Dzwoni telefon:

– Nie ma tortu

– Jak to nie ma?

– Nie ma. Mówię, że przyjechałam po tort, a mężczyzna pyta zdziwiony jaki tort. Odpowiadam, że na roczek, a on, że nic nie wie i zapyta żony. Żona wychodzi i zdziwiona – jaki tort? Ale już?

– Nie strasz mnie.

– Nie straszę. Będzie. Mówi, że jest przeziębiona i ma mały poślizg, jeszcze nie skończyła, ale zdąży.

Kamień z serca. Ale moja siostra lubi mnie doprowadzać do stanu przedzawałowego.

W rezultacie wszystko w najlepszym porządku, bez przebojów (np. u Córki tort zsunął się po ścianie – długa historia, jednak tym razem pełną odpowiedzialność za wniesienie go do pokoju wzięła Mamuśka czyli ja:)) Jubilat prezentował się nienagannie, tort smakował, a impreza trwała do późna, choć główny zainteresowany zniknął po 20-tej 🙂