Jak pewnie zdążyliście zauważyć ostatnio zniknęłam Miałam sporo obowiązków w związku z Dniem Mamy i Dniem Dziecka. Temat będzie troszkę z pogranicza, zważywszy na to, co opisuję na co dzień na blogu.

 

Prawie każdy z Was prędzej czy później pośle (lub już posłał) dziecko do przedszkola. Nie będę rozwodzić się na ten temat, jednak opiszę Wam jak można nawiązać współpracę między nauczycielem a rodzicem ku zadowoleniu dzieci. W placówce, w której pracuję to już tradycja: od 4 lat po występie z okazji Dnia Mamy i Taty przygotowujemy niespodziankę dla przedszkolaków w postaci przedstawienia. Był już „Kopciuszek”, „Czerwony Kapturek”, „Jaś i Małgosia”, a w tym roku „Kot w butach”.

 

Zaczynamy od tego, że poszukujemy chętnych do tego rodzaju współpracy. W zasadzie można powiedzieć, że mamy „stałą ekipę”, współpracują z nami nawet Ci, których dzieci już poszły do szkoły. Ciężko jest zaangażować nowe osoby, (być może się wstydzą), aczkolwiek zawsze chwalą naszą inwencję twórczą. Spotykamy się wieczoramy i ćwiczymy podnosząc sobie każdorazowo poprzeczę (np. w tym roku sami śpiewaliśmy – do tej pory puszczaliśmy podkład i ruszaliśmy ustami, [coś w stylu playback’u] :)). Oczywiście wszystko odbywa się w wielkiej tajemnicy.

Osoby, które w tym roku wzięły udział w przedstawieniu są amatorami, ludźmi z ogromnym poczuciem humoru i dystansem do siebie. Każdy potrafi świetnie improwizować. Całą dekorację przygotowywaliśmy sami, poświęcając dodatkowy czas.  Nasz tegoroczny „Kot w butach” był komedią. Śmiechu było co niemiara. Zyskał takie uznanie, że zdecydowaliśmy się wystąpić także na Dniu Dziecka organizowanym w miejscowości, w której mieści się nasze przedszkole. Trzeba było na szybko zastąpić jednego aktora, ale wyszło całkiem fajnie. Oczywiście zdarzyły się drobne wpadki, związane m.in. z zapominaniem tekstu czy z faktem, że 5 minut przed występem znaleźliśmy osobę, która będzie nam puszczała muzykę – nie muszę dodawać, że scenariusza w ogóle nie znała.

Ze swojej strony muszę powiedzieć, że mało brakowało, a występ nie odbyłby się. Dlaczego? Otóż graliśmy bez nagłośnienia. Podczas próby generalnej mówiłam tak głośno, że na początku „premiery” okazało się, że ledwie mówię, a  w zasadzie chrypię. Dosłownie zdzierałam gardło, aby było mnie słychać. Na dwa dni zupełnie straciłam głos i wręcz modliłam się, aby choć częściowo odzyskać go do występu na boisku, gdzie jak wiadomo trzeba mówić jeszcze głośniej niż w sali. Odbiło się to też na moich „umiejętnościach wokalnych”, gdyż nie mogłam poradzić sobie z wyższymi dźwiękami, gdyż mój głos zupełnie zanikał, ale daliśmy radę. Teraz jestem na zwolnieniu – z zapaleniem tchawicy, ale było warto!

 

Zanim jednak rozpoczął się nasz występ wszyscy wzięliśmy udział w marszobiegu. Większość naszych aktorów wybrała dystans 5km. Wszyscy sobie nawzajem pomagaliśmy. Hania miała jechać na rowerku biegowym, ale 3/4 trasy siedziała w przyczepce, a rowerek trzeba było nieść. Wymienialiśmy się i rowerkiem, i przyczepką, i dziećmi, które zasiadały w przyczepce – pełna integracja. Każdy uczestnik otrzymał medal, a dzieci dodatkowe prezenty.

 

 

Z kolei po przedstawieniu z koleżankami przeprowadziłyśmy kilka zabaw dla przybyłych maluchów w perukach afro :). I każdy to potwierdzi – było rewelacyjnie

 

 Jeśli chcecie się pośmiać zapraszam do obejrzenia naszego występu:

 

A czy Wy bierzecie udział w tego rodzaju inicjatywach lub chcielibyście, aby były organizowane? I co sądzicie o naszym występie? Chętnie poznam Wasze zdanie.